Людка Сiльнова, НББ

ПАРЭЧКАВЫ КУСТ

 I.

Варыла чорныя парэчкі

Летнiм вечарам

I ўспамiнала дзiва-рэчку

Часу вечнага.

Яна прыносiць нам дарункi —

I зносiць разам.

Плывуць шчымлiвыя малюнкi

Ў вадзе абразам.

Мiж хваляў высьлiзнула рыбка —

I боўць у нетры!..

Рака — цi боская валiзка?

Сыстэмны нерат?

II.

Рака мне падарыла вобраз

Найлепшы, блiзкi —

Ляснога зьвера рух i голас,

Мядзьведзя ў Мiнску.

Як плынь цячэ! Мяняе якасьць:

Сьвятлом i мёдам...

Я адчуваю гэту вадкасьць

Паўзком i лётам.

Па берагах той дзiўнай рэчкi —

Вiдаць звысоку! —

Растуць-цьвiтуць кусты парэчак,

Як радасьць воку.

III.

Люблю я чорнае парэчкi

Таемны колер —

Даўнейшай магii гнязьдзечка,

Загадка болю.

У гэтай кроплi чарнабокай

Галавакружна

Iмклiвы сьвет налiўся сокам,

 Стаў пэўным, дужым.

Нацiсьнеш — яхантам, мадэльлю

(Скажыце вы мне!..)

Яго кранальная iдэя

Насустрач вымкне!

IV.

Калi цябе я ўспамiнаю,

Мой зьвер любiмы,

Твой вобраз зь ягад састаўляю,

Як дом з цаглiнаў.

Ты, як Сусьвет з тых зор-малечы,

Якiм — мiльёны,

Сабраны мной увесь з парэчак

Маленькiх, чорных.

Твой вобраз — ушыркi iмкнецца,

Жыве, бунтуе!..

Але зьяднаным застаецца,

Мяне ратуе.

V.

Яно паўстане нечакана

Паверх чарноцьця —

Найсаладзейшае каханьне,

Як зь пены — госьця.

Нiбыта мiтаў паўтарэньне

На ўзроўнi мiсы —

Кiпiць i паўстае варэньне,

Iмчыць за рысы!

.................

У хвалях пурпуровай пены,

У тых узьвiвах —

Я прадчуваю сьмерць сыстэмы

I сьмех шчасьлiвых.

VI.

Сатканы з залацiстых нiтак

Зялёны вечар...

Стаiць ля кволае калыскi

Дачка-малеча.

Каля яе ружовых ножак —

Расьцiснуць хутка! —

Дзьве-тры парэчкi асьцярожна

Прыму, цiхутка.

I зноў да мiсы павярнуся,

Да чараваньня...

“Варэньне? — цiха засьмяюся. —

Пiтво каханьня!”

  

VII.

Я абярнула вядро ягад,

З куста сабраных, —

I нечакана зьнiкла радасьць

Як рай абраных.

Яны скацiлiся з пагорку

У травы, рэчку,

Аб чым вяла-пляла гаворку, —

Мае парэчкi!

I далягляд убок хiснуўся.

I сонца зьмеркла.

Сабака ў брэху захлiпнуўся.

Няпэўнасьць... Пекла...

VIII.

Ня веру я. Не пакiдаеш

Мяне ты, любы, —

А разам з водамi сплываеш

Далей, да згубы.

I цёмны дождж, нiбыта вэлюм

Бяды i млосьцi,

Хiстаюць ветрыку павевы.

Як на пагосьце...

Iзноў адна я ў тым пакоi,

Што ад Стварэньня.

Я выберу з усiх напояў

Мой чай з варэньнем.

IХ.

У пошуках якiх гармонiй,

Як за парэнчы,

Я... ухапiлася рукою

За куст парэчак?

Яго сакральная будова —

Успых цi выбух —

Яднае гронкi цёмных словаў,

Сьвятлом налiтых.

Ва ўсiм хачу я разабрацца,

Ня зьесьцi толькi.

Шкада, да неба не дабрацца

Галiнам тонкiм.